Kabullenmek acı çekmenin ötesinde bir şey ve büyümek sadece hayallerde güzel. İntihar etmek dünyadan ayrılmakla olmuyor sadece. İçinde hayallerle yaşayan o çocuğu yavaş,yavaş öldürüp vazgeçmek zorunda kalmakta intihar biçimidir. Kimseye belli etmeden,kimseyi üzmeden benliğini terk etmekti kabullenmek.
Yarım kalmışlıklar değil de hiç yaşanmamışlıklar yıpratıyor duygu denen şeyi. Ve garip içindeki çocuğu ayakta tutarken hayal kavramı, gerçekliği yitirtiyor sana. Dönüp soramıyorsunda bunu ben mi istedim diye.
Bunu sen mi istedin ?
Gidenlerin arkasından bakmayı, gelmiyecek olsada gelir diye beklemeyi. Annen ile baban ayrıldığında yalnız kalmayı. Geçmişe saplanmayı sen mi istedin ?
İstenmedin. Hiç birimiz istemedik. Değiştirmiyor da istemememiz. Önemi yok çünkü bunun. Önemli şey ne bir fikrim yok fakat mutlu oluyor insanlar öyle ya da böyle. Emin ol oluyor. Olan sana, bana, bizim gibilere oluyor. Bir hayal peşinde gençliğini tüketenlerin ciğeri kömür kaplıyor, saçları beyazlıyor. Küçüklükte sıktığın etkisiz yumrukların zamanı geldiğinde duvarla buluşuyor olan yine sana oluyor. Kabullen artık, hayallerimizi yıkıp üstüne mutluluklarını inşa ettiler.
Yorumlar
Yorum Gönder